Exactament una hora i un quart, i tornarà a ser dimecres. Un dimecres més en aquesta vida sense el final que potser un dia arribarà i nosaltres no ens n'haurem adonat. Un dimecres més, afegit a la innocent monotonia en que passen les hores, i els dies. I un dia s'acabaran. N'estic segura. L'eternitat serà el que més ens aproparà al final.
Flying towards the rainbows
Il·lusions d'una petita somiadora.
Translate
dimarts, 1 d’abril del 2014
dijous, 20 de març del 2014
TIC-TAC
Muy
confortable es la calma que siento al ver como mi mano va moviéndose
sola por encima del papel. Es algo más que entrar en contacto con la
hoja. Es sentir las palabras, sin apenas pensarlas; sentada bajo el
árbol de mi jardín, mientras la suave brisa de primavera acaricia
mi piel y mi cuerpo goza del buen tiempo, al que el sonido de los
gorriones acompaña.
Me
hace sentir que aún puedo hacerlo.
Porque
a pesar del odio que siento al hablar de mi vida y mis
circumstancias, hace unos años, todos aquellos sueños, esos
sentimientos reprimidos que me invadian, esas lágrimas que nunca
lloraba, eran escritas en un papel.
Me
hace sentir que aún puedo. Que puedo volverlo a hacer. Así como
puedo subirme en un escenario y en fracciones de segundo evadirme,
ser cualquiera menos yo, volar, volar sin alas, sin alzar las piernas
siquiera. Y disfrutarlo. Disfrutarlo al igual que lo hago cerrando
los ojos para ver lo que al abrirlos no puedo. Y sin embargo al
abrirlos no dudo en inmortalizar un solo instante con mi cámara,
junto al deleite de la compañía que el silencio otorga o la
agradable melodía de la naturaleza. Y si así no es, me abruma el
andar sola... Me aturde no percibir los pasos que suelen seguirme al
caminar, ni las dulces voces que me escoltan.
Y
los días van pasando. Y yo sigo sin saber quien soy. Y aún habiendo
crecido, sigo teniendo semejantes temores. Todos mis sentidos siguen
alterados por la monotonía de las horas que pasan, siguen hastiados
por el constante e infinito tic-tac del reloj en mi habitación, que
de vez en cuando le acompaña el sonido de una moto pasar frente a mi
casa. Y se anexa la melancolía que al recordar sucede, con la
aversión que siento al quedarme sola en casa, por lo que cada vez
más me apasiona escuchar voces amigas, abrazos calurosos, sonrisas
verdaderas... Sentir como están a mi lado pese a todo.
Y
la vida sigue. Y yo ilusa, pensando que de los sueños puedo
alimentarme. Que bajo el agua en verano puedo vivir y todo por lo
mucho que me complace sentir como en ella me summerjo y se convierte
en parte de mi; me ayuda a solsoyar por momentos los problemas que en
la vida se anteponen. Los problemas que trato de solucionar cuando el
agua de la ducha despierta todos mis sentidos. Los problemas que
confieso al sentir por mi oreja el tacto sedoso de mi almohada. Pero
siempre sola. Y me agrada. Me agrada poder llorar solo si la soledad
es el único amigo que me acompaña, en cambio al estar rodeada de
gente no puedo, pues tan solo sonrisas me aportan, tan solo
transmitir felicidad quiero.
-by me-
dilluns, 10 de febrer del 2014
UNA VIDA DE CINE
Després de tants mesos sense escriure, avui publicaré una petita pel·lícula per dir-ho així, que tracta sobre la vida de dues persones que un dia es van enamorar, formant així una GRAN família.
Els seus néts els hem dedicat aquest projecte:
UNA VIDA DE CINE
Els seus néts els hem dedicat aquest projecte:
UNA VIDA DE CINE
diumenge, 6 d’octubre del 2013
Un camí inabarcable
Sabia que la meva vida, com totes, tenia obstacles. Sabia que hi havia pedres, i roques. Pensava que podia caminar sola, que hi veia bé. Pensava que podria donar mil passes més sense caure. Però tan sols ho pensava...
Mirant enrere veia felicitat i un somriure d'orella a orella dibuixat al meu rostre; acompanyada, sempre.
Retrocedia enlloc d'avançar, i no m'adonava que, en aquell "present", no tenia ningú. Però sols jo n'era la culpable.
Al meu camí s'hi interposà un mur, pensava que podia saltar-lo sense ajuda. Mai reclamava una mà que em donàs forces. Era un mur de decisions, les quals sempre eren diferents, però mai correctes. Doncs, en aquell moment em destinava a avançar i retrocedir continuament, fins... No ho sabia. Així era la meva vida. I aquella pregunta que m'envaïa la ment de pensaments, de cada dia em feia desconéixer més la resposta. "Qui sóc?" "Què sóc" No era res, o això creia jo.
Mirant enrere veia felicitat i un somriure d'orella a orella dibuixat al meu rostre; acompanyada, sempre.
Retrocedia enlloc d'avançar, i no m'adonava que, en aquell "present", no tenia ningú. Però sols jo n'era la culpable.
Al meu camí s'hi interposà un mur, pensava que podia saltar-lo sense ajuda. Mai reclamava una mà que em donàs forces. Era un mur de decisions, les quals sempre eren diferents, però mai correctes. Doncs, en aquell moment em destinava a avançar i retrocedir continuament, fins... No ho sabia. Així era la meva vida. I aquella pregunta que m'envaïa la ment de pensaments, de cada dia em feia desconéixer més la resposta. "Qui sóc?" "Què sóc" No era res, o això creia jo.
dilluns, 30 de setembre del 2013
ANTES DE CERRAR EL TELÓN...
“La
vida es como una obra de teatro que no permite ensayos, así que
canta, ríe, baila, llora y vive intensamente. Vive intensamente cada
momento de tu vida antes de que se cierre el telón y termine la obra
sin aplausos.”
Charles
Chaplin
Yo,
de mayor, quiero ser pequeña, dije.
Yo, de mayor quiero volar; quiero... bailar! Y cantar! De mayor,
quiero soñar, pero sin dejar de vivir. De mayor... Quiero ser como
las hormigas, que lo ven todo más grande. Quiero viajar por todo el
mundo, e inmortalizar cada segundo en mi cámara y en mi memoria.
Quiero ser libre como una golondrina... Quiero ser actriz y evadirme
de la realidad. Quiero perdonar a todo el que me haga daño y pedir
perdón. Escribir para olvidar todos mis problemas, pero recordar lo
que he aprendido de ellos.
Yo,
de mayor, quiero ser yo misma, dije.
Pero rectifiqué; no sé qué día voy a ser mayor, o si ya lo soy...
Inesperada no es la muerte, sino la hora en que llega. No soy
pesimista, no es que crea que voy a morir pronto, es que quiero
aprovechar cada preciso instante de mi vida. Por eso, desde hoy, voy
a cantar; bailar; soñar; vivir; ser pequeña cuando me apetezca,
pero mayor cuando sea necesario; actuar; perdonar; pedir perdón;
olvidar; viajar, aunque sea con la imaginación; escribir;
fotografiar; volar... Pero, por encima de todo, ser yo misma.
Antes
de morir, me gustaría vivir, pero no vivir de cualquier manera, no
vivir para subsistir; sino para soñar, para sonreir. Me gustaría,
simplemente, vivir... como me toque vivir: vivir una vida bohemia y
nómada o una vida monótona y sedentaria, con una familia, en una
casa... Lo importante es vivir feliz, afrontando los problemas cuando
aparezcan y aprendiendo de ellos, como dije un día.
Yo,
de mayor, quiero ser pequeña, dije...
Camí Moyà Bover
"Aquesta és la meva primera redacció per a l'optativa "taller d'escriptura dramatitzada"."
Tot un poble unit i revolucionat
La MACROMANIFESTACIÓ del 29S va ser tot un èxit.
Pares, mares, padrins, padrines, oncles, ties, fills, filles, alumnes, professors... Tots amb un sentiment en comú que reclama un futur digne, i, per tant, una educació de qualitat; es van concentrar, ahir, a les 18:00h a la plaça espanya per, després, dirigir-se cap on es pronunciava l'acte. La concentració no va ser tan sols a la plaça espanya, ja que, s'ompliren tots els carrers del voltant: les avingudes, etc. La manifestació va ser tot un èxit! Unes 90000 o 100000 persones cridant al carrer! Lluitant per ells mateixos, o pels seus fills, o pels seus veïnats; la qüestió és que lluitaven per un poble, per una bona educació. Mallorca es va tenyir de verd.
Sense avui no hi ha demà; sense educació no hi ha futur. Ni un pas enrere. Seguirem lluitant. Aquesta vaga no s'acaba, a no ser que el govern ens escolti.
Subscriure's a:
Missatges
(
Atom
)